با توجه به ویژگی های کودک آزاری در کشور ما از قبیل گسترش پیچیده بودن علل این مساله، همچنین به دلیل آثار زیانبار این پدیده و کمبود آمار و ارقام در این زمینه و دست آخر وجود نداشتن یک سازمان برای اطلاع رسانی موارد کودک آزاری هر اقدامی که در راه شناخت و کاهش کودک آزاری انجام گیرد، گاهی در جهت کمک به حفظ سلامت و امنیت کودکان جامعه است .
تاکنون دربارۀ شناخت پدیده کودک آزاری در ایران مطالعات قابل توجهی صورت گرفته است و ابعاد روانشناختی، جامعه شناسی و همچنین حقوقی این پدیده کما بیش روشن شده است. همچنین در سالهای اخیر به دنبال تلاشهای برخی اساتید جرم شناسی و حقوق جزء مساله ی بزه دیدگان کودکان با رویکرد جرم شناسی و از زوایای حقوق جزا پیش از گذشته مورد توجه قرار گرفت .
با عنایت به مواد فوق الذکر و ناکامیهای مکرر و تجارب نامناسب کودکان و کار خیابان سعی نگارندگان رساله فوق بر آن است که به بررسی رابطه میان سابقه آزاردیدگی و میزان پرخاشگری در کودکان کار بپردازند. سابقه آزار دیدگی مشتمل بر آزار جسمی، جنسی، غفلت و مسامحه و عاطفی – روانی به مثابۀ متغیر مستقل در نظر گرفته شده است تا تأثیر آن بروز رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان مورد آزمون قرار گیرد.
