عدم تمايل به نظم پذيري در مدارس پيامدهاي منفي گوناگون و فراواني براي دانش آموزان در حيطه هاي آموزشي، اجتماعي و خانوادگي در بردارد. علاقه نداشتن به نظم پذيري حتي در دانش آموزاني که دچار مشکلات حاد و نابهنجار نيستند زمينه قانون گريزي، خود کم بيني و تخلفات بيشتري را در آنان فراهم مي آورد. معلمان، درمقام اشخاصي که بايد از آگاهي و توانمندي در شناسايي و ايجاد رابطه سازنده با دانش آموزان برخوردار باشند، يکي از مهمترين عوامل در شکل گيري شخصيت رو به رشد دانش آموزان به شمار مي آيند. تحقيق حاضر تلاش مي کند تا اهميت اين نقش را در ايجاد رفتارهاي حاکي از نظم پذيري در دانش آموزان، تبيين نمايد
