از آنجا که فقدان بینایی ممکن است منجر به ادراک بینایی کندتر و مشکلات تعامل با محیط شود و تاثیراتی نیز بر روی وضعیت رشد عمومی فرد داشته باشد؛ باید در این خصوص اقداماتی مناسب به عمل آید . همانطورکه نتایج بررسی ها در مورد کودکان آسیب دیده بینایی نشان می دهد بسیاری از این کودکان در مقایسه با همسالان خود مشکلاتی در زمینه انعطاف پذیری بدنی، تعادل ایستا و پویا و ضعف هایی در زمینه مهارت تعامل اجتماعی از خود نشان می دهند. با توجه به اهمیت و ضرورت تعادل در انجام فعالیتهای روزمره زندگی از جمله تحرک که ممکن است برای افرادی به منزله ی استقلال فردی باشد ، در این پژوهش در پی آن هستیم تا بدون تکیه بر بینایی، با آموزش مهارتهای حرکتی، راهی در جهت بهبود تعادل آسیب دیده و بالتبع آن، بهبود مهارتهای اجتماعی کودکان کم بینا بیابیم
