هرگاه سخن از مقوله حاشيه نشينی به ميان می آید نباید آسيب های اجتماعی مرتبط با این مساله را نيز از نگاه تيزبينانه خود دور نگه داشت.
حاشيه نشينی مقدمه یی بر آسيب های اجتماعی است . در مباحث مرتبط با جامعه شناسی شهری، حاشيه نشينی به آن سنخ از زیست شهری اطلاق می شود، که در حومه شهرها، تعدادی خانوار بدمسکن، یک مرکز جمعيتی یا شهرک مانندی را به وجود آورند. در ایران بعد از وقوع اصلاحات ارضی، این پدیده رخ عيان کرد.
این روند در ایران پس از انقلاب نيز با گستردگی بيشتری ادامه یافت، موج مهاجرت و در کنار آن رشد بی وقفه جمعيت نيز به مثابه علتی ثانویه که باعث رقابت شدید برای تسلط بر امکانات شهری شد موجب شد حاشيه نشينی در قامت یک معضل ملی رخ بنمایاند.
